Lekker ontbeten en op weg. Maar eerst nog afrekenen. Vanwege de slechte telefoonverbinding moesten we een half uur wachten om met de beroemde plastic card te kunnen betalen. Na 4 mislukte pogingen, ja eindelijk, verbinding en konde de US Dollars worden overgeboekt. We waren de enige 6 gasten in het grote Hotel dat zeker op een buslading gasten zat te wachten. Verder vertelde de manager ons dat we beter nog ff konden wachten omdat de bergen vol in de mist zaten. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 9:15 uur dan eindelijk vertrokken, rechtstreeks de bergen in. Wat slaperig zat ik nog op m’n fiets. Met een gangetje van zo’n 45 km. Wim reed voorop, maar wij sukkelden er achteraan zodat er een groot gat ontstond. Moesten we niet hebben, daarom mocht Maarten voorop rijden om (zeker mij) wakker te houden. Als je zo rijdt staat alles op de automatische piloot, schakelen, remmen, bochten nemen. Je gedachten dwalen soms af zo onderweg. Hoe zou het thuis zijn, en sorry collega’s, ik heb niet aan het werk hoeven denken. Het eerste uurtje heb ik toch wat afgegeeuwd op de fiets, totdat je door het eerste grote gat in het wegdek rijdt of er steekt een kudde koeien de weg op. Oh ja, slangen willen ook nog wel eens de weg oversteken. Steeds hoger slingerde de weg zich door de bergen met na elke bocht weer een prachtig uitzicht. Natuurlijk stoppen we vaak om te filmen en foto’s te maken. En natuurlijk een plasstop waarbij we dan gelijk een colaatje nemen. De weg naar Vang Vieng was echt fenominaal, wel goed oppassen in de bochten, kunnen echt scherp zijn. Max. snelheid rond de 45 km. Rond twaalf uur kwamen in een dorpje aan dat zo uit de film van Indiane Jones kon zijn geplukt. Zo”n soort karavaan-stop. Winkeltjes met handelswaar, kraampjes met etenswaar en eethuisjes. Nieuwsgierige kinderen en backpackers. Wat gegeten daar (gebakken rijst met kip) en weer verder. De natuur met links en rechts Karsgebergte lijkt steeds mooier te worden. En het wordt warmer. Maarten en ik dragen de zware motorpakken, en daar zweet je wel een literje of 2 in. Na enkele fotostops kwamen we na 227 km. rond 18:15 uur aan in Vang Vieng. Erg toeristisch, waar heel veel Guesthouses met backpackers zijn. Wim had 2 kamers naast elkaar laten reserveren, maar opeens kon dat niet. Schijnbaar was een lading Chinezen er tussen gekomen. Dan maar gesplitst kamers. Wim miste een tafel en een stoel op de kamer. Toen het dienstmeisje de handdoeken kwam brengen vroegen wij naar een stoel en zeiden, chair, sit !! Met de handen in de lucht en hoofdschuddend vluchtte zij het trapje af. Weg was ze, ons verbaasd achterlatend. Misschien vond ze het toch te gevaarlijk bij 3 kerels op een kamer!! Sávonds een Lao bier en lekker gegeten. Morgen op weg naar Vientinane.
Alweer maandag 7 februari! Het vliegt voorbij. Vandaag de Luang Prabang dag. Na een uitstekend ontbijt in ons 4 sterren hotel (het kan niet op) op weg naar de Koungsi Waterval. Eerst benzine tanken – wat een discipline – nota bene bij onze SHELL. Bleken niet de enige te zijn, een georganiseerde puinhoop van motoren en auto’s. Maar ook dit werd opgelost en toen begon het. Bij het uitdraaien van de benzine pomp werden we opgewacht door in politie uniformen gestoken landarbeiders. Moesten aan de kant en men wees op onze Chiang Mai nummerplaten. Na enige onduidelijk gedoe moesten we ons melden bij een in het hokje verblijvende opperboer. Uiteraard heb ik de pet van nederigheid opgezet en gevraagd waarom we naar de kant moesten. Kon men niet uitleggen. Op eigen gezag mijn Aziatische rijbewijs laten zien en Maarten’s internationale rijbewijs. Dit werd eerst op z’n kop bekeken cq. bestudeerd tot een meer heldere boer er achter kwam dat hij het moest omdraaien. Maar nog steeds wisten we niet waarom we moesten stoppen. Na enig gemorrel werd ons duidelijk gemaakt dat we achter een motorboer moesten gaan rijden richting politie bureau. Vond het toen tijd om van pet de wisselen en die van authoriteit op te zetten. De ‘chef’ verteld dat ik een Nederlandse politie officier was (gelogen) en onmiddellijk de politie in de hoofstad, Vientiane ging bellen. En zowaar we mochten doorrijden. Maar ik wilde zeker zijn dus de grote chef – Apha in Chiang Mai – gebeld en die heeft het overgenomen. Heeft enige tijd overleg gehad en na afloop van het gesprek werd het bekende gebaar met de hand gemaakt, opkrassen wat we dus maar hebben gedaan:-)
Op weg naar de waterval. Stop gemaakt in een enig Mong dorpje waar we een leuke wandeling hebben gemaakt en woningen mochten bekijken. Natuurlijk van bamboe en met rieten daken. Niet te geloven zoals deze mensen moeten leven. Alles probeert te handelen tot kleuters die amper kunnen lopen. Wel unieke foto’s gemaakt. Daarna de weg vervolgd richting waterval en de nodige mooie foto’s van buffels, rijstvelden en lokale voorbijgangers gemaakt. De waterval is een plaatje. Erg druk maar wel de moeite waard. Wat een mooie natuur, te gek. Hier blijf je fotograferen. Na een wandeling via een dwars door het gebied aangelegd pad te hebben gemaakt kwamen we bij de eigenlijke waterval maar daar bleek het restaurantje gesloten. Dus even een paar honderd meter terug gelopen en zoals bijna elke dag, Thaise.. sorry Laos Nasi met een gebakken ei er op naar binnen gewerkt. Compensatie voor de frietjes met een steak van gisteravond. Daarna terug naar de waterval, weer foto’s gemaakt of het niets kost. En toen helemaal naar boven geklommen. Konden we nu doen want de echtgenotes waren er niet bij om het te verbieden. Was de moeite waard en na een koel blikje cola weer terug, 25 kilometer naar ons hotel. Wat je dan aan cowboys op de weg ziet wil je niet weten. Maar we zijn heelhuids (natuurlijk meisjes, we rijden voorzichtig) thuis gekomen en zitten nu de emoties aan de rand van het zwembad met een glas water…. 🙂 te verwerken. Straks wandelen naar het centrum om nog wat foto’s te maken en te dineren en dan morgen weer op weg naar Vang Vien. Maar dat zien we morgen wel weer!
Voor het ontbijt moesten we uitwijken naar het stadje. Lekker baquettes met kaas en thee. Daarna tanken. Bij het tankstation is het telkens weer omrekenen van Kip naar Bath, en dat met handen voeten. Ze spreken hier bijna geen Engels. Wim rekent alles voor ze uit en ze accepteren het. Mooi toch, maar je krijgt wel kipjes terug. Een stevige tocht vandaag, highway 13 met gravel, en gaten in het wegdek zo groot als een ballon. Erg vermoeiende tocht. Maar de natuur en de fantastische uitzichten maken veel goed. Na 200 km. bereikten we Luang Prabang.. Een uit de kluiten gewassen toeristische trekpleister waar veel backpackers komen. De plaats ligt direkt aan de Mekong rivier. Erg druk en toeristisch. Zoiets als Valkenburg bij ons. Helaas was er bij het guesthouse maar een kamer beschikbaar. Wim wist nog wel een Hotel waar hij al eerder geweest was, en de vriendelijke eigenaresse van het Guesthouse wees ons op de scooter de weg naar dat Hotel. Da’s nog eens service! Een prachtig 4 sterren hotel met zwembad. Na wat onderhandelen konden we voor een goede prijs 2 kamers krijgen. Prijzen liggen hier sowieso veel hoger. Net ff gezwommen. We gaan nu wat eten in de stad.
|
Zaterdag 5 februari alweer en wat gaat het snel. Vandaag de tocht van Luang Namtha naar Oudom Xai gemaakt. Op papier ogenschijnlijk een peuleschil met slechts 105 km maar in de praktijk toch wel even iets anders. Een zeer frisse morgen met laag hangende bewolking dus warm aangekleed. Zitten hier boven op de grens met China, de provincie Yunnan met zijn 64.000.000 inwoners. Is ook goed te merken want ook Chinezen gaan reizen en we worden regelmatig ingehaald door Chinese ‘auto cowboys’. Rijden in de meest luxe auto’s in grote groepen. Maar wel veel te hard. Omdat ik fantastische motor kleding draag die speciaal voor de tropen is ontworpen begon de kou toe te slaan en zijn we ergens hoog in de bergen gestopt en heb ik een extra lange onderbroek er bij aangetrokken. Toen deze operatie was voltooid begon de zon door de wolken te komen 🙂
Stel je voor, 80% van de route is van zeer slechte kwaliteit. Steenslag en zeer ongelijk. Auto’s die voorbij kwamen veroorzaakten geweldige stofwolken zodat het soms leek of we in de mist zaten. Kleine dorpjes van natuurlijke materialen, bergstammen (lokale minderheden) de een na de ander. Is niet te beschrijven hoe het hier toe gaat en iedereen is vriendelijk en de kinderen staan ons bij het voorbij gaan toe te zwaaien. Wij zijn gestopt in een dorpje waar de paar bewoners dakbedekking zaten te vlechten van riet en bamboe. De vele kinderen moeten mee helpen om aan de kost te komen. Uiteindelijk waren we omstreeks 14.30 uur in de plaats van bestemming. Vreemd, tot nu toe kon ik met mijn Thais overal terecht maar hier spreken ze een dialect wat ik niet kan thuis brengen en men verstaat mij dus ook niet. Voor we in het hotel konden inchecken met handen en voeten moeten rekenen van Kip (locale munt hier) naar Thaise batjes. Uiteindelijk kregen we de kamers met warm en koud stromend water plus airco die we niet nodig hebben voor minder dan 10 Euro per nacht. Geen Hilton maar alles wat we wensen hebben we. Na de opfrisser gaan zoeken naar een restaurant want dat heeft ‘ons’ hotel niet. Vonden een leuk zeer lokaal restaurant met een Engelse menu kaart. Ik bestelde een varkens steak met frietjes, Peter en Maarten een Hamburger met frietjes. Mijn steak met frietjes smaakte prima maar de hamburgers waren er 45 minuten later nog niet. Ben toch maar eens gaan vragen en ze hadden ze niet in voorraad. Zeggen dus niets….. Na de voor mij maaltijd en jammer voor Peter en Maarten zijn we een toertje door de omgeving gaan maken. Een lokale en natuurlijk Chinese markt bezocht en toen zo maar wat rond gereden. Kwamen uiteindelijk buiten de stad (nou ja) en daar veranderde de verharde weg in een stof weg. Niet normaal meer. Peter reed voor, ik er achter en dan kwam Maarten. In een scherpe bocht kwam er van de andere kant een motor (100cc) met twee meisjes en daartussen in een jongetje. Waarschijnlijk maakte Maarten op zijn nogal grote stalen ros zoveel indruk dat ze alleen naar hem keken, de bocht misten en pardoes in de droge sloot reden. Te gek, achteraf kreeg het onschuldige jongetje een nogal grote mond van de oudere meisjes. Terug in Oudom Xai besloten we de supermarkt met een bezoek te vereren en vonden mama soep – waar je dus alleen heet water op moet doen, kaakjes en een rol met chips. Op de kamer een kop heerlijke Douwe Egberts koffie gedronken, de dag aan ons voorbij laten gaan en vastgesteld dat we ons tot de gelukkigen mogen rekenen om dit te kunnen en mogen doen. Na twee glaasjes Thaise wisky nog even de dag op papier gezet en dan op tijd naar bed. Morgen zoals gebruikelijk om 07.00 uur er uit, koffie drinken op bed en dan richting Luang Prabang. Een rit van 190 km. Maar dat zien we dan wel weer. |
Vrijdag; Een vrije dag vandaag. Ha, lekker uitslapen hoor ik jullie denken. Vergeet het maar. 6:55 wekker, wassen, aankleden en ontbijten. Nog vóórdat we gaan ontbijten heeft Wim al een lekker bakje echte DE koffie gezet. Da’s pas service!! Je merkt dat de Fransen hier gezeten hebben. Ontbijt is prima verzorgd, jus d’orange, baquettes met jam of kaas en thee of koffie. Lekker ommeletje erbij, net alsof we thuis zijn. De motoren lopen als treintjes, zijn weliswaaar eenpitters, maar voor hier ios dat voldoende. Mensen kijken hun ogen uit als we langskomen. Heel bijzonder. Op het programma staat een tocht door de bergen naar Muang Sing. Een plaats bekend om haar bevolkingsgroepn, zgn. minderheden. Eerst nog een waterval bezocht. Van de hoofdweg af en al slingerend over gravel en langs kleine dorpjes er naar toe. Echt prachtige uitzichten over rijstvelden. Bij de waterval vroegen ze (waarschijnlijk de locals) om entree. Maar wij hadden enkel Thaise Bath en geen Laos Kip. Met ons mobieltje uitgerekend hoeveel de entree in Laos Kip zou zijn, maar die mensen spreken geen Engels, wel een beetje Thais. Is toch een handicap. Gelukkig spreekt onze Wim ook een woordje Thais. Op de terugweg van de waterval (viel tegen vanwege laag water) kwamen we 2 knaapjes tegen die met een eigengemaakt harpoentje vissen in de beek vingen. Binnen enkele minuten lagen er zo 5 visjes op het droge. Tegen de middag bereikten we het dorpje Muang Sim. Voordat we het wisten waren we er al doorheen. De weg er naar toe was vrij slecht. Gemiddelde snelheid lag zo rond de 45 km. per uur en dat 55 kilometer lang.Gaten en hobbels in de weg. Echt goed uitkijken. Oppassen voor overstekend vee,dat kunnen hangbuikzwijntjes, maar ook honden, katten, kippen, eenden en koeien zijn. Mensen zijn erg vriendelijk maar schuchter hier. In Muang Sing ontmoetten we tijdens het eten een Limburgse backpackster, Door, uit Mestreech. Zij was al 4 maanden onderweg en zou nog plm. 2 maanden rondtrekken. Heel leuke spontane meid. (zie foto).Een vrije dag vandaag. Ha, lekker uitslapen hoor ik jullie denken. Vergeet het maar. 6:55 wekker, wassen, aankleden en ontbijten. Nog vóórdat we gaan ontbijten heeft Wim al een lekker bakje echte DE koffie gezet. Da’s pas service!! Je merkt dat de Fransen hier gezeten hebben. Ontbijt is prima verzorgd, jus d’orange, baquettes met jam of kaas en thee of koffie. Lekker ommeletje erbij, net alsof we thuis zijn. De motoren lopen als treintjes, zijn weliswaaar eenpitters, maar voor hier ios dat voldoende. Mensen kijken hun ogen uit als we langskomen. Heel bijzonder. Op het programma staat een tocht door de bergen naar Muang Sing. Een plaats bekend om haar bevolkingsgroepn, zgn. minderheden. Eerst nog een waterval bezocht. Van de hoofdweg af en al slingerend over gravel en langs kleine dorpjes er naar toe. Echt prachtige uitzichten over rijstvelden. Bij de waterval vroegen ze (waarschijnlijk de locals) om entree. Maar wij hadden enkel Thaise Bath en geen Laos Kip. Met ons mobieltje uitgerekend hoeveel de entree in Laos Kip zou zijn, maar die mensen spreken geen Engels, wel een beetje Thais. Is toch een handicap. Gelukkig spreekt onze Wim ook een woordje Thais. Op de terugweg van de waterval (viel tegen vanwege laag water) kwamen we 2 knaapjes tegen die met een eigengemaakt harpoentje vissen in de beek vingen. Binnen enkele minuten lagen er zo 5 visjes op het droge. Tegen de middag bereikten we het dorpje Muang Sim. Voordat we het wisten waren we er al doorheen. De weg er naar toe was vrij slecht. Gemiddelde snelheid lag zo rond de 45 km. per uur en dat 55 kilometer lang.Gaten en hobbels in de weg. Echt goed uitkijken. Oppassen voor overstekend vee,dat kunnen hangbuikzwijntjes, maar ook honden, katten, kippen, eenden en koeien zijn. Mensen zijn erg vriendelijk maar schuchter hier. In Muang Sing ontmoetten we tijdens het eten een Limburgse backpackster, Door, uit Mestreech. Zij was al 4 maanden onderweg en zou nog plm. 2 maanden rondtrekken. Heel leuke spontane meid. (zie foto). S’avonds een lekkere steak met frietjes gegeten, jammi, jammi. Nog effe over de lokale markt gelopen en bij Wim op de kamer een Thaise Whiskey gedronken.
Een bijzonder luidruchtige avond en begin van de nacht. 3 Februarie is het Chinees Nieuwjaar, en dan mag je het knallen van de rotjes nog eens meebeleven. Karaoke doen ze hier ook graag, zijn echter niet de beste zangers die je hoort. Enfin, Maarten heeft slecht geslapen en ik heb maar een half slaaptabletje genomen. De volgende ochtend; (vandaag dus), 7 uur op, wassen, ontbijten (met uitzicht op de Mekong) en tegen 9:00 vertrekken richting veerpont voor de overtocht naar Laos. Dachten we wel ff te regelen. Wim had van te voren al de nodige documenten gereedgemaakt, maar de douane vond dat er nog kopieen gemaakt moesten worden. We waren echt niet de enigen die naar Laos wilden. Massa’s backpackers die met kleine bootjes overgezet werden. Wij moesten met het pont. Troffen nog een gezelschap motorrijders uit Duitsland die dezelfde tocht en route als wij gingen maken. Je denkt dan dat je met een half uurtje alles geregd hebt. Vergeet het maar. Hier gelden Oosterse regels, en dat betekend, wachten……Eindelijk konden we samen met 3 zware opleggers (beladen met betonnen lantaarnpalen) de oversteek maken. Maar de boot kon niet dicht genoeg bij de oever komen. Dus effe gassen en door de blubber en water de laadklep opgereden. Overtocht duurde, lach niet, nog geen kwartier. Rond de klok van 13:00 uur was alles geregeld.(Dank je wel Wim, zonder jou was het zeer zeker anders verlopen)Tel ff mee, van 9:00 tot plm. 13:00 uur. Is toch wel anders als bij ons, ff de grens over gaan. Eerste indruk van Laos, fantastisch!! Lieve mensen en vooral de kinderen die langs de weg staan te zwaaien als we voorbij komen. Eerste gedeelte van de weg was
met onderbrekingingen van het asvalt. Dan weer wel asvalt, dan weer grind, af en toe nat gespoten om de stof tegen te gaan. Kun je voorstellen hoe we uitzagen. Opvallend zijn de houten paalhuizen langs de weg. Mensen hebben echt niet die luxe die wij thuis hebben. Wassen en baden, gewoon in de beek. De prachtig, door de bergen, slingerende weg bracht ons uiteindelijk in onze overnachtingsplaats Luang Namtha. Hier blijven we 2 nachten. Morgen lekker rondtoeren. 
Dinsdagmorgen zijn we eerst de motoren gaan halen. Met die van mij waren ze nog bezig. Nieuwe olie in de voorvorken. Op enkele lichte beschadigingen na (van mijn voorganger uiteraard) zag de machine er goed uit. Een 200cc Honda chopper. Aan de fiets van Maarten waren ze nog niet begonnen. Jammer. Wim vond dat niet netjes en uiteindelijk zijn we maar terug gegaan naar de zaak waar ik mijn motorvandaan had. Geen enkel probleem, het werd wel geen Kawa maar een Honda Off the Road. Na wat gegeten te hebben zijn we gaan proefrijden. Was maar goed ook want mijn koffer was niet goed bevestigd en hing na een half uurtje rijden al uit het lood. We hebben een leuke tocht naar een dam gemaakt en daar een pintje gedronken. Het is vrij warm hier, zo rond de 29 tot 30 graden, dus véél drinken. Sávonds de motoren geladen. Komt toch heel wat bij kijken. En vandaag, de grote dag. Om 9:00 vertrokken. Via Chiang Rai naar de de rivier de Mekong.Aan de overkant ligt Laos. Onderweg nog een hete bron en een bekende witte tempel bezocht. Het gebied doet denken aan de Eifel bij ons. Veel bochtenwerk en schitterende uitzichten. De wegen zijn prima, maar die Thais rijden als gekken. Ook goed oppassen bij elk dorp, loslopende honden steken zo de straat op. Vanavond hebben we gekeken waar we morgen de Mekong over gaan. Daarna lekker gegeten. Morgen wordt niet zo’n zware dag, we rijden dan naar Luang Namtha, lekker rustig rijden.
Zondagmorgen half negen waren Maarten en Chantal al op tijd bij ons omdat we de trein van 9:13 uit Sittard naar Schiphol moesten halen. Afscheid nemen was geen pretje, maar alleh, over 2,5 week zijn we weer thuis. Op tijd op Schiphol aangekomen. En toen begon de ellende pas. Egypt Air had alle vluchten met een verdere transfer vanuit Cairo gecancelled. We moesten ons bij een speciale balie vervoegen waar iemand alle transfers moest overboeken naar andere Maatschappijen. Wat hadden wij (op dat moment) geluk, wij konden diezelfde avond rond 20:45 met KLM rechtstreeks vliegen naar Bangkok. Alle anderen werden overgeboekt naar de volgende dag. Was enkel nog het lange wachten, van 12:00 tot vertrek duurt lang, erg lang. Door alle hektiek had die Egypt Air medewerker mij vergeten de paspoorten terug te geven. Maar daar kwam ik pas veel later achter. Gelukkig noch terug kunnen krijgen. We kregen een plaats bij de nooduitgang, prima lokatie, speciaal voor lange benen (die ik toch al niet heb). Lekker gegeten en geslapen, nee, een prima vlucht. We hoefden hier niet extra voor te betalen. In Bangkok aangekomen misten we natuurlijk de aansluitvlucht, welke tegen betaling van 2 nieuwe tickets op een later tijdsttip weer goedgemaakt werd. Uiteindelijk rond 16:00 uur (NL is 6 uur vroeger) hier aangekomen waar we door Wim van het vliegveld werden afgehaald. Wim’s vrouw (Apha) verwelkomde ons natuurlijk met Thaise whiskey en een heerlijke Thaise maaltijd. Na enkele lokale pintjes (Olifantenbier) naar bed gegaan. Morgen wacht ons weer een bijzondere dag, dan gaan we de motoren opppikken en proefdraaien.
Hennie heeft vandaag definitief besloten niet aan de tour deel te nemen. Zwaar aangeslagen door het feit dat z’n paspoort na het verlaten van Laos géén 6 maanden en één dag geldig meer is. Hij komt 10 dagen te kort!! Pas nu viel deze cruciale datum op bij het controleren van de papieren. En om nu binnen 14 dagen een nieuw paspoort te krijgen is erg kort dag. Da’s echt een domper, als je je al ingesteld hebt om zo’n avontuurlijke reis te gaan doen. Ook voor ons spijtig dat Hennie niet meegaat. De kop van ons reisblog heb ik dan ook maar aangepast en zodanig dat als iemand nog mee zou willen ik hieraan alvast niets meer hoef te doen.
Zoals gepland vanmiddag de koffers van zolder gehaald. Met Maarten afgesproken da
t we vandaag zouden proefpakken. Normaal is dat niet nodig, maar vanwege de toch niet lichte motorkleding inclusief laarzen leek het ons het een goed idee om te kijken of alles in één koffer kan. En, bovendien of het gewicht binnen de perken zou blijven. Uiteindelijk viel alles reuze mee. Totaal 14,5 kilo. Dus nog 5,5 kg over zelfs. De motor jassen en broeken hadden we lichter gemaakt door de wintervoering te verwijderen. Die heb je dus echt niet nodig bij Aziatische temperaturen. Wel hebben we afgesproken om met veilige kleding te gaan rijden. Dat beteke
nd dus ook onze helmen meenemen. En die passen dus echt niet in een koffer. Die gaan we als handbagage meenemen. Voor de rest proberen we zo weinig mogelijk mee te nemen. De trolley van Maarten kan zo op het rekje van zijn Kawa. Voor mij heeft Wim 2 bagagetassen op de motor laten bevestigen. Ik ben enkel nog op zoek naar een tanktas waar ik dan mijn foto-spul in kwijt kan. Maar we hebben nog 14 dagen, komt allemaal goed. Oh ja, hier onze routekaart. Het ligt in de bedoeling om de donkere route te gaan volgen. Maar zeker weten…? Je weet nooit wat je gaat tegenkomen. Nog 14 dagen…..